مجسمه های غول پیکر در مرکز دنیا - تور تایلند

جزیره ایستر واقع در اقیانوس آرام جزیره ای است مرموز که رازهای کشف شده و نشده آن هر ساله تعداد زیادی گردشگر را جذب این منطقه می نماید.

این جزیره متعلق به کشور شیلی است که حدود سه هزار 791 نفر جمعیت دارد و در گذشته به مرکز جهان شهرت داشته است. البته نام این روستا پس از اولین بازدید اروپاییان در تاریخ 1722 به ایستر تغییر یافت.

دانشمندان بر این باورند که قدمت این جزیره به سال 700 تا 1100 بعد از میلاد مسیح برمی گردد و موآی های 400 ساله ایستر باعث شهرت این جزیره قدیمی بین مردم جهان شده است.

البته تنها وجود مجسمه های موآی باعث شناخته شدن این جزیره نشده، بلکه خط و خانه های این روستا از عجایب دیگر این روستا است که حضور در ایستر را برای گردشگران جذاب می نماید.

موآی ها مجسمه های غول پیکری در حاشیه شبه جزیره پولی نزی هستند که مهمترین نماد جزیره ایستر محسوب می شوند و تعداد قابل توجهی از این مجسمه ها بر روی سکوهای عظیم آهو قرار دارند.

برپایی مجسمه های موآی بر روی سکوی آهو که نماد تشریفات بوده است شاید بیانگر زندگی پر قدرت باشد. علاوه بر این می توان این مجسمه ها را تجسمی از اجداد و نیاکان نیز دانست.

در حال حاضر تنها سر مجسمه های موآی معین است و بدن آن ها طی صدها سال رسوب و فرسایش، در خاک دفن شده اند، این پیکره ها چیزی فراتر از سرهای مدفون در خاک اند؛ آن ها مجسمه هایی تمام قد و فوق العاده اند.

این مجسمه ها اغلب از خاکستر آتشفشانی متراکم و سنگ ساخته شده اند و بزرگ ترین آن ها با 10 متر ارتفاع و 75 تن وزن Paro نام دارد. بعضی از دانشمندان نیز معتقدند که 887 مجسمه غول پیکر این جزیره شاید برای نوعی محافظت از جزیره و شاید برای نیایش اجداد و نیاکان ساکنان منطقه با سبک و سیاقی خاص ساخته شده اند.

امروزه سرزمین، مردم و زبان ساکنین جزیره ایستر به گفته ساکنین آن به راپانویی بازمی گردد؛ ساکنین جزیره زبان نوشتاریی دارند که رونگورونگو نامیده می گردد به طوری که در هیچ جای جهان این سبک سابقه نداشته و در حال حاضر کاملا قابل رمز گشایی نیست.

یکی دیگر از مثال های سنگی این جزیره دیوارهای مشهور در ویناپو است که بدون استفاده از ملات ساخته شده و سنگ ها به دقت باهم چفت شده اند که این موضوع کاملا شبیه دیوارهای تمدن اینکاها در پرو است.

علاوه بر مجسمه های موآی تعداد هزار و233 خانه سنگی ما قبل تاریخ که توپا نامیده می گردد از برجسته ترین خانه های به جامانده در این جزیره است. خانه های سنگی که حدود 6 متر عرض دارد و ساختار آن به شکل استوانه ای با سقفی طاقدار است که ورودی این خانه ها بسیار پایین بوده و تنها با حالت سینه خیز می توان به آن ها ورود کرد.

بر اساس افسانه های ثبت شده توسط مسیونرها در دهه 1860 این جزیره دارای سیستم طبقاتی معینی بوده، یک شاه که دارای قدرت خدا مانند بوده و از زمان هوتو ماتوآ بر جزیره حکمرانی می نموده است، به همین دلیل در سال 1882 آلمان ها چند خانه را حفاری نموده و باقیمانده هایی از انسان را درآن ها یافتند؛ مردم محلی معتقد بودند که این مکان ها، استراحتگاه شاهان و روسای جزیره ایستر بوده است.

نکته قابل توجه این است که تعداد باقیمانده خانه های سنگی و موآی ها تقریباً نزدیک به هم است و شاید به این دلیل باشد که برای هر فرد دفن شده در خانه های سنگی یه مجسمه موآی نیز ساخته می شده است.

این شاید به این معنی است که برای هر شخص در یک خانه سنگی دفن می شده، یک موآی ساخته می شده است. استفاده خانه های سنگی به عنوان قبر، به نظر می رسد که هم زمان با فراوری موآی و زوال نیایش اجداد و نیاکان متوقف شد.

جزیره ایستر از سال 1955 در فهرست میراث جهانی یونسکو نهاده شد و طبق آخرین سرشماری در سال 2017 جمعیتی بالغ بر هفت هزار 750 نفر در این جزیره زندگی می کردند که تقریبا دو برابر جمعیت چند دهه قبل از رونق گردشگری بوده است.

منبع:www.ft.com